گفتوگو با امیر معبد به مناسبت اجرای «اختیار» در گالری طراحان آزاد
اجراهای امیر معبد همیشه اجراهای بحثانگیزی بودهاست. آخرین اجرای او با عنوان «اختیار» چندی پیش در گالری طراحان آزاد برگزار شد. معبد این بار یک اتاق کوچک میان گالری ساخته بود. این اتاق یک در ورودی داشت و یک در خروجی. مخاطبان باید یک به یک وارد این اتاق تاریک می‌شدند. در این اتاق فلاشهای نور کار گذاشته شده بود که به خواست اجراگر زده می‌شدند. بیرون ناین اتاق چیزی نبود جز چهار پروژکتور نور که فضای بیرون را بیش از حد معمول گالری‌ها روشن کرده بود و مخاطبانی که برای ورود به اتاق به انتظار ایستاده بودند.
شکل‌گیری یک اثر هنری را نمیتوان به یک دلیل خلاصه کرد. منطق وجودی یک اثر هنری از زمینه‌های مختلفی برخودرار است ولی آیا میتوان گفت شکل اجرای «اختیار» واکنش است به اجرای قبلیتان در گالری محسن؟ در آن اجرا ما با مخاطبانی روبه‌رو بودیم که انگار میخواستند با اجراگر مسابقه بدهند و به نوعی مسابقه خود نشان‌دادن میان مخاطبان درگرفته بود اما در اجرای اختیار شما مخاطب را تک به تک به محیط اجرا راه میدهید. آیا در این اجرای اخیر به دنبال محیطی بودند که کنترل پیشتری روی مخاطب داشته باشید؟
نکته‌ای که می‌گویید حتما تاثیر داشته. ولی چیزی که کارهای من را شکل دهد، نوع زندگی‌ای است که میکنم. این اجراها بخشی از زندگی من هستند. هرکدام مربوط می‌شوند به اتفاقاتی که در یک دوره از زندگی‌ام در این اجتماع برایم رخ داده. به همین خاطر هم زمینه‌های سیاسی جامعه در تصویری که مخاطب از این اجراها از زندگی من در این جامعه وام گرفته شده، این زمینه‌های سیاسی جامعه را هم درخود دارد. اما دلیل این که می‌خواستم این بار با مخاطب تنها باشم به این برمی‌گشت که مدتی است به این فکر میکنم که بسیاری از مشکلات و بحران‌های اجتماعی ما ریشه در بحران‌های فرد فرد آدمهای این جامعه دارد. تک‌تک‌مان مشکل داریم اگر آدمهای یک جامعه‌های به لحاظ فرهنگی رشد نکنند آن وقت در جامعه شاهد مناسبتهای هرمی خواهیم بود. مثل مناسبات مرید و مرادی، سیستم نوچه‌پروری. وقتی آدمهای یک جامعه نمی‌خواهند این بیماری را بپذیرند در نتیجه در همه سطوح جامعه این شکل رفتاری را میبینیم.