نی و نیزار در هنر و ادبیات ایرانی جایگاه خاصی دارد. صدای باد در نیزار همواره تمثیلی است از ناله نی و شکایت او از جدایی‌ها. این نیزار، یادبودی است از نیزارهای کودکی هنرمند، که حضور و صدای آن همواره او را فریفته می‌کرد. در اینجا، صدا از وزش باد در میان نی‌ها و برگ‌های فلزی ایجاد می‌شود، و بارش باران و تابش آفتاب، پیوسته بر فلز اثر کرده و هر روز جلوه بصری تازه‌ای به آن می‌دهد.
