ابزارها همواره ضرورتی حیاتی بوده‌اند که هم‌پیمان با یار دوپای‌شان، آن‌جا که عاجز از به دست آوردن می‌شدند، به یاری‌اش می‌رفتند. «در ستایش ابزار» عنوان نمایش جدید امیر معبد است که با ستایش ابزار شروع می‌شود. او در این میدان با نظر به یک استعاره‌ی هستی‌شناختی از مفهوم ابزار، هرچه را که به وسیله‌ی آن کاری انجام شود فراخوانده و ابزار نامیده است: از داس کشاورز، موشک دوربرد تا تلفن‌های همیشه‌همراه. این تجهیزات که همچون موجوداتی ارگانیک هم‌پا با انسان دوپا رشد کرده و گسترش یافته، آشوب هویت را شعله‌ور کرده است.
در گستره‌ی فکری معبد جایی همیشگی برای انسان به مفهوم زیست‌شناختی‌اش وجود دارد. بدنْ جغرافیایی برای تماس با جهان می‌شود و ابزارها دست‌ساخته‌هایی برای تسریع رفع نیازها و خواسته‌های او. «در ستایش ابزار» موقعیتی از یک چیدمان با پنج قطعه است که هر قطعه در ریختش نقبی به گذشته‌ی انسان می‌زند.
امیر معبد فضاسازی اهل اجرا و چیدمان است و عموما به سرریسمان مسائل و نقطه‌آغاز آفرینش می‌پردازد. از مجسمه‌های برنزی «آفرینش» و چیدمان «آفریده» که نمایش همزمان کمال و نقصان بود تا اجراهای پرسش‌برانگیز و انتقادی«کژیدن»، «از ماست که درماست» و «ویروس». «در ستایش ابزار» در نکوهش غریزه‌ای است که در میدان افزارهای مدرن ناپدید شده است.
