مجسمه آلات

مجموعه حاضر رویدادی ویژه در تجربه هنری امیر معبد به شمار می رود؛ چرا که او پس از سال ها اجرای چیدمان‌ها و آثار محیطی، گاه در فضاهای عمومی و گاه در مکان‌های هنری، گاهی ماندگار و گاهی فانی، از نو به ساخت مجسمه روی آورده و تجربیات پیشین را در آنها جمع‌بندی کرده است. آثار جدید از مواد متنوع و نامتعارف تشکیل شده‌اند و از نظر مفاهیم بازتاب‌دهنده شرایط اجتماعی و روانی‌ای‌اند که از دل آن برخاسته‌اند. این مجسمه‌ها اشکال گوناگون دارند: ایستاده، خوابیده، آویزان؛ ساختارهایی ارگانیک و آناتومیک با ترکیب ناموزون فرم‌های منحنی و راست؛ پیکرهایی پر از تیغ، دریدگی و سوراخ که با افزوده‌هایی چون مو و رنگ به تحرک در آمده‌اند و پیوسته هویت‌های گوناگون به خود می گیرند. ماهیت طنزآمیز و انتقادی آنها با عناوین تقویت شده است. آنها کلیشه‌های جذابیت را، چه در حیطه‌ی جنسیت و چه در مسئله تولید هنری به بازی می گیرند؛ از جمله آرمان‌ها و تردیدهایی که هنرمند خود در دوره‌های مختلف هنرآفرینی‌اش تجربه کرده است. این دوره‌های مختلف از چند جنبه بر این مجموعه موثر بوده اند: کارماده‌های متنوعی همچون گچ، آهن رنگ شده و زنگ زده، شمع، يخ، میوه، گل و مو که در سال‌های گذشته در کارهای معبد تجربه شدند، آزادی استفاده از مواد در این مجموعه را به همراه آوردند. از سوی دیگر، سابقه‌ی گرایش هنرمند به مسائل اجتماعی روز در آثار مفهوم گرای پیشین، به این آثار وجه انتقادی و طنزآمیز تازه‌ای بخشید. در مجموع، نقد معیارهای جذابیت و چندوچون در راهکارهای تولید هنر و زیبایی شناسی مرسوم مجسمه، از ویژگی‌های این دوره کاری است؛ و این امر تا به پرسش کشیدن و تردید در کل فعالیت هنرمند، و حتی همین مجموعه فعلی پیش می رود. حاصل، نوسانی است بین شک کوبنده و ویرانگر و يقين قدرتمند و معطوف به آفرینش.